केही महिना पहिले मात्र थाहा भयो कि, मलाई न्युरो–एन्डोक्रायन क्यान्सर लाग्यो। मैले पहिलोपटक यो रोगको बारेमा सुनिरहेको थिएँ। त्यसैले यसबारे मैले खोज गरें। र, पत्ता लगाएँ, यो क्यान्सरको बारेमा धेरै सोधखोज भएको रहेनछ। रोगको यो एक दुर्लभ शारीरिक अवस्था मात्र होइन, यसको उपचार पनि अनिश्चित नै रहेछ।

अहिलेसम्म मेरो जीवनको गति राम्ररी नै चलिरहेको थियो। मसँगै मेरा योजना, आकांक्षा, सपना, र इच्छा अगाडि बढिरहेका थिए।

यस्तै सौच्दै गर्दा कसैले मेरो ढाडमा प्याट्ट हान्यो र भन्यो, ‘तपाईंको स्टेशन आउँदैछ, कृपया ओर्लनुस्।’

मैले भेउ पाउन सकिनँ र भनें, ‘हैन, हैन, मेरो स्टेशन आउन अझै बाँकी छ।’ जवाफ आयो, ‘अगाडिको कुनै स्टेशनमा तपाईं झर्नुपर्ने हुन्छ। तपार्इंको गन्तव्य आइसकेको छ।’

अचानक मलाई महसुस हुन्छ कि म कुनै त्यस्तो तैरिने वस्तु हुँ जुन एउटा अनजान सागरको तुफानी छालमा बगिरहेको छु।